“Yn Bloedprikke, Abe de Vries syn alfde bondel, jûtst er de nulle yn it moarch fan ’e taal. Yn dizze bondel, wer prachtich útjûn troch útjouwerij DeRyp, sjocht er werom en sparret himsels net.” Sa begjint resinsint (en sels dichter) Elmar Kuiper syn resinsje oer de nijste dichtbondel fan Abe de Vries yn it Friesch Dagblad fan 8 desimber 2023. Kuiper lêst yn de bondel ûnder oare dat de dichter fan Bloedprikke in opdonder krigen hat en seit dat it breklik wêzen as mins syn gerak kriget yn ‘e fitaliteit fan taal. “Rymjende, foarmfêste fersen wikselet er ôf mei frije, praterige fersen.”
De resinsint freget him ek ôf wêrom De Vries neist 36 hagelnije fersen ek oersettingen opnommen hat út it wurk fan Anna Akhmatova en Iosip Brodsky en siket nei ferbannen. By Brodsky sjocht er dat bygelyks yn de tematyk fan it ferneatigjende effekt dat de tiid op de mins hat. By Akhmatova sit him it ferbân ek bygelyks yn de driuwende kracht fan klank en ritme.
Neffens Elmar Kuiper jout Abe de Vries yn dizze alfde dichtbondel in soad priis fan himsels: “Hy docht belidenis, fan syn posysje as mins, as dichter. [. . .] Sa lit Bloedprikke him lêze as in oangripend, persoanlik testamint. De ik-figuer fynt rêst yn syn lot, al skrynt de pine [. . .].” Hy wiist ek op it earbetoan dat de beide soannen fan de dichter yn fersen krije en einiget syn resinsje mei:
As lêste boppeslach tilt er Waling Dykstra syn Haitskemuoi’s klachten yn de winter fan 1855 oer de tiid hinne: ‘Do minske: ’t giet dy goed / mei better, reader bloed.’
De hiele resinsje is te finen yn it Friesch Dagblad: klik hjir.
Geef een reactie